Christa geeft... het allerlaatste ruilvoorwerp

“De ontmanteling van de Antillen, en het verdwijnen van de gulden is voor mij een afscheid, maar ook een nieuw begin” 

Wie? Christa (40)
Woont? Bundlaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? journaliste bij SME Omroep, moeder van Baruch (2) en Lior (9 maanden), “ik houd heel erg van lezen, schilderen en dichten, maar daar heb ik als moeder alleen nu even minder tijd voor”
Krijgt? Flyers voor SOS Pakistan van Arin
Geeft? Een Antilliaanse gulden

Je woonde mooi, in het centrum, waarom ben je naar Overhoeks verhuisd?
Toen ik zwanger was van mijn tweede, werd mijn woning aan de Marnixstraat echt te klein. Dit huis was het laatste waar ik voor mijn bevalling wilde gaan kijken. Ik was nummer veertien op de lijst, ik dacht: ik zie wel wat het wordt. Op een zaterdag was de bezichtiging en twee weken later had ik een contract! Ik kan nu wel zien dat ik zwanger was trouwens, want de kléuren die ik heb uitgezocht voor de keuken, vreselijk!

Trok Amsterdam-Noord je aan?
Ik had geen enkele binding of associatie met Noord, ik was er in mijn hele leven misschien drie keer geweest. Het was eigenlijk best een cultuurshock, moet ik bekennen. Je ziet hier grote verschillen tussen arm en rijk. Alles is ver en afgelegen. En dat dorpse, daar ben ik niet aan gewend. Maar ik heb wel heel leuk contact met de buren. Het is hier mensvriendelijker. In het centrum leeft iedereen langs elkaar heen.

Dit is een spannend moment, je bent de allerlaatste deelnemer... Wat geef je weg?
Een Antilliaanse gulden, in verband met 10-10-’10, oftewel de dag dat de Nederlandse Antillen worden ontmanteld. Curacao wordt een zelfstandig land binnen het Nederlandse Koninkrijk. Het is een gek gevoel dat het land waar ik geboren ben verdwijnt, net als het muntgeld. Het is mooi om mee te maken.

Wat betekent deze historische gebeurtenis voor jou persoonlijk?
Tja. Ik ben daar geboren en getogen, maar ik woon hier, en weet nog niet zo goed wat de consequenties zijn. Of ik zomaar terug kan naar mijn familie, naar de boerderij van mijn oma op Bonaire, dat straks een provincie van Nederland wordt. Ik weet niet wat de toekomst ons brengt. Het verdwijnen van de Antillen en de Antilliaanse gulden, is voor mij een afscheid, maar ook een nieuw begin.

Je hoort hier niet erg veel over 10-10-‘10...
Klopt, in tegenstelling tot de Antillen, waar het ’t gesprek van de dag is. Ik vind het wel jammer dat de Nederlandse media zo weinig aandacht heeft voor wat zich daar afspeelt. Je ziet alleen maar in het nieuws als er weer eens twee Antillianen zijn die elkaar hebben neergestoken. Maar veel Nederlanders weten niet dat de Antillen ontmanteld worden.

Waarom wil je dit aan je buren geven?
Het leek me een leuk statement. Niet alleen de Van der Pekbuurt is heel kleurrijk, met Turken, Marokkanen en Surinamers. Ook in Overhoeks wonen heel diverse mensen. Ik ben Antilliaanse, mijn buurvrouw komt uit Kroatië. Ik hoop dat de verloedering in de Van der Pekbuurt minder wordt, net als het aantal inbraken, maar de diversiteit, die mag blijven. Jonge gezinnen, kunstenaars, kleurrijke mensen, dat vind ik mooi.

Arin geeft

“Ik word al door iedereen gevraagd om te ontwerpen, dus dat bedrijf op mijn twintigste gaat vast lukken” 

Wie? Arin (18)
Woont? Distelweg, Disteldorp
Dagelijkse bezigheid? Volgt 2e jaar HBO-opleiding filmregie en muziek in Arnhem, lid van alumniraad Weekendschool, ontwerpt sites, flyers en kaartjes voor kenissen, doet wekelijks aan fitnessen, voetballen en boksen. “Ik verveel me nóóit.”
Krijgt? Verse honing uit Noord van Björn
Geeft? Zelfontworpen flyer en ticket voor benefietfeest SOS Pakistan

Je bent geboren in Damascus in Syrië. Hoe kwam je in Amsterdam-Noord terecht?
Mijn vader kwam toen ik twee maanden was naar Nederland voor een handoperatie. Toen hebben mijn ouders besloten te blijven. Ze hebben nog wel twee huizen in Syrië, waar we ieder jaar heengaan, maar ik woon mijn hele leven al in Disteldorp. Ik ken iedereen.

Plannen om het huis uit te gaan, of zit je prima in Noord? 
Ik vind Noord niet zo leuk, ik ben liever in de stad, in het centrum. De jongeren hier zijn niet zo, ik heb in heel Noord maar twee vrienden. Maar ik ga ook geen geld verspillen aan op kamers wonen. Voorlopig blijf ik thuis. Dat is ook niet erg, want ik heb altijd wel iets te doen. Ik volg mijn opleiding filmregie en muziek nu op een privéschool in Arnhem, en eigenlijk werk ik ook al. Ik word door iedereen gevraagd om te ontwerpen. Nu moet ik weer twee websites maken voor de Weekendschool, waar ik in de alumniraad zit.

Je klinkt ambitieus... Wat zijn je toekomstplannen? 
Ik wil op mijn twintigste een eigen ontwerpbureau beginnen, dat moet op mijn drieëntwintigste goed lopen, zodat ik weer iets nieuws kan beginnen. Ik word nu al door iedereen gevraagd, dus dat gaat vast lukken. Dat zakelijke zit wel in de familie, maar dat creatieve heb eigenlijk alleen ik. Mijn zussen studeren rechten en psychologie.

Wat geef je aan je buren?
Deze flyers van het SOS Pakistan-benefietconcert dat een vriend van me in Noord organiseert. Ik heb ze zelf ontworpen en daar natuurlijk niet veel mee verdiend, omdat het voor Pakistan is. Ook heb ik de website, de tickets en spaarpotten gemaakt voor dit initiatief. Mijn tante is eigenaar van de organisatie, Young Dutch Professionals. Ze heeft het hele feest uit eigen zak betaald. Ik ben gevraagd om als creatief directeur voor haar te werken. Als ik het doe zou ik naar Pakistan kunnen reizen, en naar Dubai, heel cool. Maar ik weet niet of ik er tijd voor heb. Ik moet trouwens ook naar Amerika, voor de Weekendschool. Ik ga er een film maken.

Heb je als ontwerper een eigen stijl: kan ik aan deze flyer zien dat jij het gemaakt hebt?
Niet echt. Ik doe vanalles, bij mij is het elke keer anders. Deze flyer vind ik niet heel mooi, maar de organisatie wilde het graag zo. Het is enorm snel gemaakt; de hele huisstijl en website moest binnen één week klaar zijn...

Heb je nog een wens voor je buren?
Ik weet nog dat we vroeger een voetbalveldje wilden op het Distelplein. We hebben handtekeningen opgehaald, maar kregen uiteindelijk een bastketbalveld! Wij waren echt heel boos... Misschien maar goed ook, als het een voetbalveld was geworden, was het nu veel te druk op het Distelplein.

Björn geeft

“Stadshoning is veel zuiverder dan honing van het platteland” 

Wie? Björn (30)
Woont? Bundlaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Freelancen voor Partizan Publik (een ideeënbureau in Noord), heeft een volkstuin en samen met vrienden drie bijenvolkeren.
Krijgt? Zelfgebreide sloffen van Nesrin
Geeft? Zelfgeslingerde honing

Je woont nu drie jaar in Noord, bevalt het?
Zeker. Ik zou hier zo zonder twijfel een huis kopen. Je hebt hier hele toffe woningen op hele toffe locaties. En het is een heel landelijk stadsdeel. Mijn dochter gaat naar de crèche op de Stadshoeve in Waterland. Dat is ontzettend leuk voor kinderen. Ze hebben er allemaal regenlaarzen en -jassen en zes koeien die ze mogen voeren. Als ik mijn dochter ophaal is ze vaak helemaal smerig van het buitenspelen. Noord is het beste van twee werelden: vlakbij de stad en toch ruimte, groen en relatieve rust.

Hoe ben je hier terecht gekomen? 
Ik ben stadssocioloog en vond Noord altijd al wel interessant. Dit stadsdeel is altijd een proeftuin geweest voor allerlei stedenbouwkundige experimenten. Maar verder zijn mijn vriendin en ik hier vooral om een praktische reden gaan wonen. We verwachtten een kind en hier kun je nog een groot huis met een tuin vinden voor relatief weinig geld. We wisten trouwens wel dat hier vanalles in opkomst was, maar dat het zo’n divers stadsdeel was? Het is eigenlijk nog interessanter dan we dachten!

Wat geef je weg? 
Een potje zelfgemaakte honing, vers geslingerd, vorige week. Slingeren is wat je moet doen om de honing uit de raten te halen. Ik ben kort geleden met een paar vrienden en collega’s begonnen met imkeren. We hebben drie bijenvolkeren bij de volkstuinen richting Durgerdam. Daar zit imkervereniging Waterland, waar we een cursus gevolgd hebben om het te leren. Het is soms best veel werk om bijenkolonies te onderhouden, daarom doen we het met zijn vieren. Zo kunnen we het werk en de bijen beter combineren, haha.

Wat trok je zo aan de bijen?
Misschien heb je wel eens gehoord van de ‘collony collaps disorder’? Op dit moment sterven de bijen overal ter wereld in hard tempo uit. Dat is rampzalig, want bijen zijn verantwoordelijk voor zestig procent van de natuurlijke bestuiving van planten. Einstein heeft wel eens gezegd dat zonder bijen, de wereld in vier jaar vergaat. Ik had al een volkstuin in Noord en heb voor mijn werk veel nagedacht over hoe je natuur in een stedelijke omgeving kunt integreren. Bijen houden in de stad vind ik een mooie manier. En trouwens, wist je dat stadshoning veel zuiverder is dan die van het platteland? Dat komt omdat de planten in de stad niet worden bespoten met pesticiden, zoals bij veel landbouwgewassen gebeurt. Dus honing uit de stad is eigenlijk veel gezonder!

Nesrin geeft

“Bijna alle Turkse vrouwen haken ‘s avonds bij de tv” 

Wie? Nesrin (35)
Woont? Van der Pekstraat, vd Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? Voor 10-jarige zoon en 16-jarige dochter zorgen, haken en breien “en heel veel formulieren invullen. Dat is Nederland, elke week krijg je weer papierwerk”
Krijgt? Een verhalenboek van David
Geeft? Zelfgebreide sloffen

Je woont al in Noord sinds je tweede… Wat bracht je ouders uit Turkije naar Nederland?
Mijn vader is in 1968 naar Nederland gekomen om te gaan werken in de metaalfabriek in Haarlem. Zijn broer heeft toen een huis gekocht in die stad, maar mijn vader wilde per se in Amsterdam wonen. Hij is toen gewoon in een huis gaan wonen dat leegstond. Hoe heet dat nog maar? Ja, gekraakt! Met zes kinderen zat hij in een gekraakt huis. Hij had heel weinig geld, heel veel meubels kwamen van straat. Maar tegenwoordig huren mijn ouders gewoon. Ze zijn vaak verhuisd hoor, hier in Noord. Wel een keer of vijf. Elke keer moest er weer iets gerenoveerd of gesloopt worden.

Is Noord erg veranderd? 
Ja, enorm. Toen we hier kwamen waren er bijna geen Turken. We kende maar twee andere Turkse gezinnen in de wijk. Maar we hadden dan ook veel meer contact met de Nederlanders. Ik zat altijd bij mijn Nederlandse buurvrouw, ik wilde er niet meer weg. Ze had geen kinderen, dus ze verwende me altijd. Ik vind de Van der Pekbuurt minder leuk geworden. Er is minder contact onderling, je fiets wordt voor je deur gejat door een 13-jarige en kinderen hier, die zijn slecht. Ze vechten veel te veel met elkaar.

Wil je weg?
Ik wil wel een andere woning, maar ik weet nog niet waar. Ymere heeft me een flat in Overhoeks aangeboden, maar ik vond het te duur, omdat je ook de garage moet betalen. Misschien gaan we naar IJburg, wie weet. Ik ben al twee jaar aan het kijken maar heb nog niets gevonden. Ik ben veel te kritisch, haha!

Wat geef je aan je buren?
Zelfgebreide sloffen van mijn nicht. Haken en breien is mijn grote hobby. Kijk, deze handdoekrandjes heb ik gemaakt. En deze wc-mat voor als ik een nieuwe woning vind. Ik ben nog bezig met een badmat, ook in felblauw, want ik wil mijn hele badkamer blauw maken. Ik heb ook al een wc-bril met dolfijnen gekocht.

Van wie heb je zo goed leren breien en haken?
In de Turkse cultuur doen heel veel vrouwen dat, het is normaal. Het valt me wel op dat Nederlandse vrouwen niet haken, alleen hele oude vrouwen. Maar bijvoorbeeld Marokkaanse vrouwen ook niet. Die naaien alleen kleding. Als ik dit meeneem naar de speeltuin vragen ze altijd hoe ik dit gemaakt heb. Bij ons doet iedereen het. Turkse vriendinnen, mijn zus en mijn schoonzus: ’s avonds kijken ze tv en haken ze. Je zou het ook eens moeten doen! Het is goed voor je gezondheid, want het neemt je stress weg.

David geeft

“Ik kreeg het van mijn adoptieopa Henk. Hij woont nu in de hemel” 

Wie? David (7)
Woont? Bundlaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? naar school gaan, buiten spelen, tv kijken, computerspelletjes spelen “en voetballen in de avond, dat is de beste tijd!”
Krijgt? Een riem van Karin
Geeft? Een verhalenboek

Woon je al lang in Noord?
Ja, ik ben geboren in de Van der Pekbuurt. Bij de grote speeltuin op het Lupineplein, daar is een huis met blaadjes, daar ben ik geboren. Of eigenlijk ben ik in het BovenIJ Ziekenhuis geboren, maar bij de blaadjes woonden we altijd.

En nu ben je verhuisd naar Overhoeks. Vind je het leuk hier? 
In het begin was er niks aan, maar nu wel. Toen we hier voor het eerst waren, hadden we alleen twee koekjes, verder niets. Nu heb ik een tv, een computer, dingen in mijn kamer. En ik ga vaak buiten spelen. Om de hoek heb je een mini-speeltuin en bij het bouwterrein is het heel spannend. Daar kun je over randjes heen lopen en dan springen. Eerst durfde ik niet, maar nu wel. Ik ben nog nooit gevallen.

Ken je al veel kinderen?
Ja. Hier tegenover woont Christel, daarnaast Merlijn, daaronder Leyla, daaronder Rosalie, daar onder Monira, daaronder Horatio. Op iedere verdieping ken ik wel mensen.

Wat geef je weg?
Dit boek ‘Ken je Pluche?’. Ik vond het een leuk boek, voor als je niet kan slapen. Je zoekt het verhaaltje van de dag op, vandaag 14 september, en dan kun je erin lezen over de hond Pluche.

Van wie heb jij het gekregen?
Van mijn adoptieopa Henk. Hij was 71 en woonde in de Van der Pekbuurt, maar nu woont hij daar niet meer. Nu woont hij in de hemel. Hij was een heel lief iemand. Maar mijn oma leeft nog wel, hoor. Ze woont aan de Wingerdweg.

Wat is dat, een adoptieopa?
Nou, dat is een opa die geen kleinkinderen heeft, die kan dan iemand adopteren.

Houd je erg van lezen?
Best wel. Op school vind ik gym het leukste, en daarna buitenspelen en daarna lezen, dan aardrijkskunde, dan geschiedenis en dan pas taal.

Waarom geef je dit boek weg? 
Omdat ik vind dat andere mensen ook eens wat lol moeten hebben. Aan het eind van het boek staan leuke verhaaltjes.

Wil je nog iets zeggen tegen je oude buren in de Van der Pek? 
Ik hoop dat ze nog veel plezier hebben zonder mij.

Karin geeft

“Sinds ik minder geld heb vind ik gek genoeg heel vaak mooie spullen op straat”

Wie? Karin (42)
Woont? Van der Pekstraat, vdPekbuurt
Dagelijkse bezigheid? zorgen voor haar zoontje Luca (1,5)
Krijgt? Een vaas van Klaas
Geeft? Een riem

Hoe ben je de Van der Pekbuurt in Amsterdam- Noord terecht gekomen?
Dat is best een lang verhaal. De korte versie: voordat ik naar Noord kwam, woonde ik in Amsterdam-West in een huis van iemand anders. Ik betaalde netjes mijn huur, maar de eigenaar van het huis had dat niet gedaan. Daarom moest ik mijn huis uit, toen ik acht maanden zwanger was van mijn zoontje. Gelukkig kon ik hier in Noord in Rosaburgh terecht, een huis speciaal voor alleenstaande moeders. Toen ik deze wijk eenmaal een beetje had leren kennen, kreeg ik hier met voorrang een mooie woning voor mezelf, waar ik nog steeds heel blij mee ben.

Je ouders hadden een café in Friesland, je hebt de wereld rondgereisd, je had een eigen café... en nu ben je een alleenstaande moeder op je 42e? Hoe kan dat?
Ja, het is raar gelopen in mijn leven... Vroeger had ik een koophuis, een café, een auto, een hond en een man, maar nu heb ik niet veel meer. Ik ben geen slachtoffer, hoor! Maar ik was het eigenlijk wel, van mijn ex-man. We werkten allebei in de horeca, hij is aan de drugs geraakt. Het is heel erg, hoe onze relatie uit mijn handen is gegleden, tot huiselijk geweld aan toe. Vervolgens ben ik mijn eigen zaak kwijtgeraakt. Ik heb geleefd van een daklozenuitkering. Maar het gaat nu weer de goede kant op. Ik ben heel gelukkig met mijn prachtige zoontje Luca. En ik ben ontzettend blij dat ik zelf niet van het rechte pad ben geraakt. Het einde van de tunnel is in zicht. Ik betaal mijn schulden af. Als Luca naar school gaat, kan ik weer werken.

Wat geef je aan je buurman of -vrouw?
Deze riem, die ik op straat heb gevonden op de Albert Cuypmarkt. Sinds ik minder geld heb vind ik gek genoeg heel vaak hele mooie spullen op straat. Ik vind soms statiegeldflessen waar ik bij de supermarkt nog geld voor kan krijgen, die neem ik zelfs mee naar huis. En ik heb deze riem gevonden, en laatst een mooie tas. Ik krijg ook veel dingen. Groenten en rijst bij de voedselbank voor mijn zoontje. Heel fijn.

Vind je dat je in een leuke buurt woont?
Ik vind het junkgehalte wel hoog, maar verder is het hier prima. Er wonen hier mensen uit allerlei landen en dat vind ik gezellig. Met mijn Turkse buurvrouw heb ik leuk contact, we kletsen altijd vanaf ons balkon en ik krijg vaak eten van haar. Ik heb vroeger veel gereisd en ben speciaal naar Amsterdam gekomen omdat hier mensen wonen uit zoveel verschillende landen. Toen ik hier kwam wonen wel 112 verschillende nationaliteiten, en inmiddels zijn dat er wel zo’n 127... Ik ben eigenlijk helemaal gek op Amsterdam, ik wil hier nooit meer weg.

Klaas geeft

“Ze werkte naast haar werk als vrijwilliger voor Amnesty, iets waar ik grote bewondering voor had”

Wie? Klaas (60)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Werkt als directeur van de faculteit Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam, zingt in het Nederlands Orkestkoor, leest veel
Krijgt? Een zelfgemaakt kussen van Ralph
Geeft? Een vaas van een overleden collega

Hoe ben je in Noord terecht gekomen, in dit penthouse op het dak van één van de torens in Overhoeks?
Ik wilde al een tijdje verschrikkelijk graag een woning waar ik de vrijheid heb om zoveel geluid te maken als ik wil, want ik speel piano en ik zing. Ik woonde hiervoor op het Java-eiland naast een vrouw die overgevoelig was voor geluid. Dat was vreselijk lastig. Ook heb ik mijn hele leven lang al de wens om in een huis met veel ramen te wonen, een soort aquarium, zoals dit. Aanvankelijk vond ik de penthouses hier te duur. Maar toen ik de plannen aan een bevriende architect voorlegde, zei hij: dit huis moet je meteen kopen als je het geld ervoor hebt. Moet je kijken, daar vaart een oude zeilboot langs op het IJ. En een gigantisch cruiseschip. Dat uitzicht is toch prachtig?

Dus dit is eigenlijk je droomhuis? 
Zeker. Dit is een woning waar ik kippenvel van krijg. Moet je kijken, ik heb aan alle kanten uitzicht! Ook Noord vind ik een prettige plek. Je hebt hier vlakbij een heel rustig industrieterrein waar je bramen kunt plukken, zeg nou zelf, waar vind je nou zo'n rafelrand middenin Amsterdam? Ik ken veel mensen die liever in het centrum wonen of aan de gracht, maar eerlijk gezegd lijkt me dat een verschrikking, het is net een openluchtmuseum en een kermis tegelijk. Hier heb ik wind, zon en water, net als ik Friesland waar ik vandaan kom. De mensen hier zijn bovendien vriendelijker dan in hartje stad. Als ik hier naar de balie van de gemeente ga, wordt er met me meegedacht. Daar hoef je in het centrum niet op te rekenen.

Wat geef je weg?
Iets wat me eigenlijk heel dierbaar is: een vaas die ik heb gekregen van een vroegere collega. Ze was mijn secretaresse op de universiteit in Leiden, een erg vrolijke, levenslustige, ondernemende vrouw. Ze had een baan, kinderen en werkte daarnaast twee hele dagen per week als vrijwilliger voor Amnesty International, iets waar ik grote bewondering voor had. Helaas is ze een paar jaar geleden op hele jonge leeftijd gestorven. Ze was 44 en liet drie jonge kinderen na. Het gekke was dat ik – vlak voordat ze hoorde dat ze een agressieve tumor had en binnen twee weken overleed – haar en een andere collega nog spontaan had getrakteerd op mijn duurste etentje ooit. Alsof ik iets voelde…

Waarom wil je dit aan je buren geven? 
Omdat ik denk dat veel mensen deze vaas mooi vinden. Ik houd zelf erg van de kleurencombinatie: bruin en blauw. En dit is een goed moment om weer eens over haar te vertellen. Ik denk dat zij dit een heel leuk project had gevonden, en dat ze het prima had gevonden dat ik deze vaas doorgeef. Ik wilde niet zomaar iets lulligs weggeven. Gelukkig heb ik nog veel andere herinneringen aan haar die ik kan bewaren.

Ralph geeft

“Ik ben altijd gek geweest op materialen die heel moeilijk zijn om te bewerken”

Wie? Ralph (47)
Woont? Kromme Distelstraat, Disteldorp
Dagelijkse bezigheid? Runt het bedrijfje ´The Interiors´dat internationaal handelt in antieke textiel, maakt zelf exclusieve kussens van luxe, antiek textiel
Krijgt? Foto gemaakt in Kenia door Manon
Geeft? Een zelfgemaakt kussen

Je bent Amerikaans… Wat bracht je naar Noord?
Ik kwam 25 jaar geleden naar Amsterdam voor de liefde en ben blijven hangen. Met mijn huidige vriend Kees ben ik uit de stad naar Noord verhuisd, vooral om praktische redenen. We hebben honden en een auto en het is hier betaalbaar. Zo houden we veel vrijheid om te doen wat we leuk vinden. Na jaren in een huurwoning te hebben gezeten achter het BovenIJ Ziekenhuis, hebben we dit huisje in Disteldorp gekocht. We willen wel iets groters, maar het is niet zo makkelijk iets goeds en betaalbaars te vinden in Amsterdam.

Zou je hier in Noord willen blijven? 
Op zich wel, het is best leuk hier en met de nieuwbouw aan de IJ-oever knapt het ook wel op. Ik heb voor mijn textielbedrijf een winkelpand aangeboden gekregen in de Van der Pekstraat, ik moet zien wat daaruit komt. Het is goed dat ze het plan hebben om er weer een winkelstraat van te maken, maar ik vind wel dat Ymere daar nog iets meer in mag investeren om het écht tot een succes te maken.

Wat geef je aan je buurman of -vrouw?
Een kussen dat ik zelfgemaakt heb van Franse velours en gerestaureerde Franse tapisserie uit 1850. Dit kussen is een goed voorbeeld van wat ik leuk vind: het combineren van oud en nieuw. En het leuke en bijzondere van de tapisserie is dat de kleuren nog heel sterk zijn. Het kussen is afgewerkt met gouddraad uit dezelfde periode.

Het klinkt als een kostbaar cadeau… 
Ja, dat is het ook wel. Ik heb hier zeker een week aan gewerkt. Ik ben altijd gek geweest op materialen die heel moeilijk zijn om te bewerken. Je kunt het niet met de naaimachine naaien, daar is het te dik voor. Op mijn studie meubel maken en stofferen zeiden docenten tegen me: waarom maak je het jezelf zo moeilijk? Maar ik wist toen al dat ik altijd alleen maar met dit materiaal zou willen werken. De rijke uitstraling vind ik gewoon heel aantrekkelijk.

Vind je ‘t niet moeilijk om dit weg te doen? 
Af en toe moet je gewoon iets weggeven. Er zijn zoveel mensen die mij met van alles helpen. Zo ken ik een paar oude dames die ik tijdens het uitlaten van de honden heb ontmoet en die me van alles hebben geleerd over textiel. Ik heb wel eens een werkje meegenomen naar het park, waar één van hen een rits voor me heeft ingezet!

Waarom wil je dit kussen aan je buren geven? 
Omdat het voor mij waardevol is. Ik denk dat de ontvanger dit niet verwacht, dat vind ik leuk. En het is mooi om te laten zien dat er mensen in Noord wonen die goed bezig zijn.

Manon geeft

“Na twintig maanden reizen had ik zaagsel in mijn hersenpan”

Wie? Manon (37)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Directeur van een softwarebedrijf, vrijwilligerswerk – kinderen begeleiden bij de ‘Weekendschool’ – en eten met vrienden en familie
Krijgt? Een schaaltje van Jopie
Geeft? Een lijst met foto gemaakt in Kenia

Wat geef je aan je buurman of -vrouw?
Ik moest er echt over nadenken, want ik heb niet veel spullen. Maar ik ben eruit, ik wil deze ingelijste foto weggeven die ik Kenia heb gemaakt. Ik liep daar stage in het ziekenhuis als verpleegkundestudent in 1994, het was mijn eerste echte grote reis. Dus zo lang heb ik die foto al! Ik hoop dat ik het negatief nog heb... ik wil hem wel opnieuw laten afdrukken, want ik ben eraan gehecht.

Jeetje, dat klinkt als een bijzonder cadeau voor je buren. Waarom wil je ‘m weggeven?
Omdat dit iets persoonlijks is. Die stage in Kenia was helemaal geweldig. Ik heb de laatste vier, vijf weken gereisd. Hier waren we vlakbij het Masai Mara Park, waar we op safari zijn geweest. We waren met onze eigen auto, die meerdere keren vast kwam te zitten, waarop we de auto midden in het wildpark moesten verlaten om te duwen.

Heb je iets met Afrika?
Ja, volgens mijn moeder wil ik er al vanaf mijn zesde naartoe. Ik voel me er heel erg goed. Ik houd erg van reizen, ben ook heel makkelijk. Als ik maar een bank heb waar ik mijn schoenen uit kan doen en waar ik een kussen heb om te slapen, dan vind ik het best. Ik hecht me niet heel erg aan een plek, ik kan ook zomaar verhuizen. Na Kenia heb ik twintig maanden gereisd, door Oeganda, Tanzania, Zanzibar, Malawi, Zimbabwe via Zuid-Afrika naar Namibië. Daarna ben ik nog naar Australië, Nieuw-Zeeland en Thailand geweest. Toen was het klaar. Ik had zaagsel in mijn hersenpan, zag geen psychische uitdaging meer in het rondtrekken. Toen ben ik in Amsterdam gaan wonen, het internationale karakter van de stad trok me.

Nu zit je in Noord, hoe kom je hier terecht?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit echt enthousiast was over het stadsdeel. Het heeft het imago dat het niet helemaal bij Amsterdam hoort. Ik werd wel aangetrokken door het IJ, het leek me mooi om aan het water te wonen. En ik vind het ook wel een goed idee om een deel van de stad naar Noord te verplaatsen, zoals Paradiso dat hier nu optredens verzorgt, het filmmuseum dat hier komt, de restaurantjes en culturele instellingen.

Is Noord meegevallen?
Ik word enthousiaster, zoals dat gaat als je je buurt leert kennen. Ik weet nu iets beter waar ik moet zijn voor de schoenmaker of de supermarkt. Ik haal regelmatig eten, en ben nu alle afhaalzaken aan de Hagendoornweg maar eens aan het uitproberen. Verder vind ik de mensen vriendelijk. Het maakt mij eigenlijk ook niet uit waar ik woon, ik vind iedereen wel leuk. Het hangt ook van je eigen houding af of je ergens kunt aarden.

Jopie geeft

“Mijn zus had dit altijd op tafel staan met feestjes”

Wie? Jopie (68)
Woont? Bundlaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? zes kleinkinderen “en ik deed tot voor kort altijd aan countrydansen, maar dat kan ik door mijn rug helaas niet meer”
Krijgt? Een zelfgekweekte komkommer van Steef
Geeft? Een schaaltje van haar overleden zus

Je bent een echte Van der Pekker? 
Ja, dat is mijn buurtje. Ik ben geboren en getogen in de Silenestraat, als jongste van zeven kinderen. Daarna woonden we aan de Hagendoornweg om de hoek. Met wastobbes vol spullen verhuisden we daarheen. Tot mijn achttiende heb ik er gewoond. Ik raakte zwanger, dus moest ik trouwen. Even hebben we in de Kinkerbuurt in West gewoond, maar zodra de nieuwbouw in Nieuwendam klaar was, zijn we snel teruggegaan naar Noord. Veel mooier hier!

Was je gehecht aan Noord, of is gewoon echt leuker?
De rust die je toen hier had die vond je nergens anders in Amsterdam. Het stadsdeel is wel erg veranderd, het is veel drukker nu. Het was veel dorpser, iedereen kende elkaar.

Je hebt een gedicht aan de muur hangen over het slechte imago van Noord. Terecht?
Dat imago stamt uit de tijd van Astendorp, denk ik. Dat was een heropvoedingsdorp hier in Noord. Als je daar opgroeide kwam je er bijna niet uit. Om zeven uur ’s avonds gingen de poorten dicht en kwam een maatschappelijk werker bij iedereen controleren of ze de plinten wel hadden afgestoft. Ik ken vrouwen die er vandaan komen, die hebben echt een trauma.

Wat geef je weg?
Een glazen schaaltje van mijn overleden zus. Ik heb het meegenomen uit haar huis, omdat ze het altijd op tafel had staan met feestjes. Ze hield van glaswerk dat glansde – ze had altijd een keurig netjes huis. Eigenlijk is het niet mijn smaak, maar ik kon het toch nooit wegdoen omdat het van haar was. We hadden een hele sterke band. Dit vind ik een mooie aanleiding om het door te geven.

Hadden jullie altijd gezellige feesten, met zo’n grote familie?
Ja, wat dat betreft is het wel jammer dat mensen tegenwoordig minder kinderen krijgen. Wij hebben een hele hechte familie, het is altijd gezellig als we bij elkaar zijn met zijn allen. De kleinkinderen gaan met elkaar om alsof ze elkaar dagelijks zien. Het zal de nestgeur wel zijn, de genen, waardoor ze het zo goed met elkaar kunnen vinden.

Als Van der Pekker die nu in Overhoeks woont... denk je dat die wijken meer met elkaar verbonden zullen raken?
Ja, dat denk ik wel en dat hoop ik ook. Mensen die zeggen dat er geen contact is tussen buren moeten daar zelf iets aan doen. Ik ken al veel mensen. Een buurvrouw uit de flat hiernaast en ik zwaaiden altijd naar elkaar vanaf het balkon en toen we elkaar tegenkwamen zijn we thee gaan drinken. Ik praat met iedereen op straat. Toen ik laatst in de Van der Pekstraat liep kwam ik een oud vrouwtje tegen dat haar stoepje veegde en klaagde over de troep. Ik zei tegen haar: het moet weer netter worden op straat. Daar kunnen we samen voor zorgen.

Steef geeft

“Het is een heel goed idee om een moestuin achter je huis te beginnen” 

Wie? Steef (26)
Woont? Jasmijnstraat, Van der Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? werkzaam als kunstenaar, geeft videoworskshops, in de tuin werken, “verder van alles”
Krijgt? Een groene ketting van Pien (“ik geef hem aan mijn vriendinnetje”)
Geeft? Een versgeplukte, zelfgekweekte komkommer

Hoe ben je uit je geboorteplaats Dordrecht in Noord terecht gekomen? 
Puur toeval. Ik wilde naar Amsterdam voor de kunst. Via via kreeg ik het emailadres van Chris Keulemans van de Tolhuistuin, omdat hij tijdelijke woningen aan kunstenaars mocht toewijzen in Noord. Ik was nog nooit in het stadsdeel geweest, maar eigenlijk was het precies de plek die ik zocht. Ik vind het prettig om in het centrum rond te fietsen, maar tegelijkertijd trekt het me om in een soort dorp te wonen. Want daar lijkt het natuurlijk op. Weinig winkels, het contact met je buren, het feit dat je een tuin hebt. Ik had niet gedacht dat dit bestaat in Amsterdam, zó dicht bij het centrum.

Klopte je eerste indruk van Noord?
Het leek echt een dorp. Maar nu ik er woon zie ik dat bijvoorbeeld veel mensen een uitkering hebben. Dat past bij de stad. Noord is een beetje een rotzooitje, een plek in een overgang. Steeds meer mensen trekken uit de Van der Pekbuurt weg omdat het gerenoveerd gaat worden. De lege huizen en kaalgestripte achtertuinen geven wel een beetje een achterbuurtgevoel, maar tegelijkertijd heb ik nog nooit een aanvaring gehad. Ik voel me helemaal veilig.

Wat geef je weg?
Een zelfgekweekte komkommer, die ik zometeen voor je van de plant in de achtertuin ga plukken. Een verse smaakt toch heel anders dan die in de winkel. Ik heb ergens gelezen dat heel veel suikers in de groente al een paar uur na het oogsten worden omgezet in zetmeel. Daarom is echt verse groente veel zoeter.

Wat zegt deze komkommer over jou?
Ik vind het fijn om in de stad te wonen omdat ik alles bij de hand heb, het betekent vrijheid voor me. Maar ik houd ook van de natuur. Mijn ouders hebben een huis in Frankrijk, daar zijn geeft rust. Net als in de tuin werken, iets wat ik doe sinds ik hier woon. Ik heb alle boeken gelezen die ik kon vinden over het onderwerp, ben allerlei planten gaan kweken achter mijn huis. Dit jaar was voor mij echt een snelcursus tuinieren. Het is een wezenlijk onderdeel van mijn dagelijkse routine geworden. Tuinieren en kunstenaar zijn: die combinatie past bij me. Toen ik daar achter kwam, was dat echt zo’n eureka-moment.

Is er een speciale reden dat je een komkommer aan je buren wilt geven?
Ik wil laten zien dat het een heel goed idee is om een moestuin achter je huis te beginnen. Als ik hier door het gangpad loop, valt me op wat voor troep het in veel tuinen is. Er staan afgebrande brommers en rotzooi. Terwijl het zo makkelijk en leuk is. Neem de courgette, je plant een zaadje en het groeit als kool. Heel handig als je weinig geld hebt, en het is nog gezond en lekker ook!

Pien geeft

“Ik vind kettingen leuk omdat ze glitteren”

Wie? Pien (5)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Naar school – groep 2 – turnen, springtouwen, buiten spelen, verkleden
Krijgt? Zelfgebakken koekjes van Ihsaan
Geeft? Een groene ketting

Hoe ben je hier in Noord terecht gekomen? 
We zijn verhuisd, want mama vond ons huis te klein. We hadden in ons vorige huis wel een hele lange gang.

Vind je het nieuwe huis leuk?
Ja. Nu hebben we een terras en vroeger hadden we een klein balkon, dus nu kan ik beter springtouwen. En ik mag radslagen in de kamer maken. Maar dat mocht ik in het andere huis ook.

Wat geef je weg? 
Een ketting die ik met pappa gekocht had. We waren naar Koninginnedag met mama en papa en met hun vrienden en toen gingen we pizza eten en kreeg ik een ijsje. En we waren ook naar de rommelmarkt geweest.

Waarom heb je deze ketting uitgekozen? 
Omdat hij groen is. Ik vind kettingen leuk omdat ze glitteren. Mijn lievelingskleuren zijn goud en zilver, en roze.

Draag je wel eens kettingen?  
Nou, als Iris komt, dan gaan we ons altijd verkleden. We spelen vaak vadertje en moedertje. En Iris wil áltijd moeder zijn. Ze wil ook meestal koningin zijn. Dan ben ik kind.

Wat zijn je lievelingsverkleedkleren?  
Deze Spaanse rode jurk. En deze gouden jurk heeft oma gemaakt.

Wil je nog iets zeggen tegen je buren?
Alsjeblieft. Ik hoop dat het voor een meisje is. Dan kan ze hem om naar haar werk.

Ihsaan geeft

“Als je veel hebt, is het goed om te delen met mensen die minder hebben” 

Wie? Ihsaan (26)
Woont? Distelweg, Van der Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? sporten, ’s ochtends tv kijken en koffie drinken, Nederlandse les, koken, huishouden, werken als schoonmaakster
Krijgt? Een zelfgetekende strippagina van Imre
Geeft? Zelfgebakken koekjes

Hoe ben je in Noord terecht gekomen? 
Ik ben zes jaar geleden uit Marokko naar Nederland verhuisd en bij mijn man hier ingetrokken. We zijn nu acht jaar getrouwd, hij zag me met mijn vriendinnen en heeft me toen ten huwelijk gevraagd. Mijn vader vroeg of ik ook wilde. Ik mocht kiezen en ik zei ‘ja’.

Hoe bevalt het in Nederland?
Ik vind Amsterdam mooi, alleen wel heel druk. Al is Noord wel weer rustig. De eerste jaren hier waren heel moeilijk. In Marokko woonde ik in een groot huis met al mijn familie, hier gaat mijn man naar zijn werk en mijn dochter naar school. Ik kende helemaal niemand en sprak de taal niet. Ik vond dat echt zwaar, werd er ziek van. Maar nu gaat het beter. Ik leer Nederlands, ben elke dag aan het sporten en wil meer gaan werken.

Is Noord een gezellige wijk? 
Het is wel veranderd. Oude buren zijn weggegaan en de nieuwe buren hebben een tijdelijk contract, tot de woningbouw-vereniging de huizen hier gaat verbouwen. Met de oude buren had ik meer contact, we dronken thee samen, we kenden elkaar. Ik heb wel een Marokkaanse vriendin aan de overkant, en ken nog meer vrouwen hier in de straat. Dat is wel gezellig.

Wat geef je weg?
Een schaal koekjes. Ik houd heel erg van koken, vind het heel leuk om elke dag iets lekkers te maken. Ik probeer ook vaak nieuwe dingen, ik heb een aantal Marokkaanse kookboeken. Dit is cake gemaakt van griesmeel en speciale koekjes voor de ramadan, ‘vakas’. Ik heb een grote stapel gebakken, ook voor mijn vriendinnen.

Is er een speciale reden dat je het aan je buren wilt geven?
In Marokko is het normaal dat je heel veel kookt en dat je de helft weggeeft aan iemand die bijvoorbeeld geen geld heeft om vlees of vis te kopen. Hier in Nederland kook ik ook vaak meer en geef een deel aan mijn vriendinnen, en zij geven vaak eten aan mij. Dat is leuk! Zo proef je dingen die je zelf niet kunt maken.

Heb je nog een boodschap voor je buren?
Ja, dat het leuk is om voor veel mensen te koken en eten aan elkaar te geven. Ik ken een Nederlandse vrouw aan de overkant die dat vroeger nooit deed, maar sinds wij haar een keer iets gaven, doet zij het ook altijd. Een hele oude Nederlandse vrouw die hieronder woonde kon niet veel meer, dus ik stofzuigde altijd voor haar, en mijn man klopte altijd aan om de vuilnis voor haar weg te brengen. Ik vind het normaal omdat te doen, gewoon mooi. Als je veel hebt, is het goed om te delen met mensen die minder hebben.

Imre geeft

“Die naam: Durexman. Ik schaam me er nu een beetje voor” 

Wie? Imre (21)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Nederlands studeren, speelt piano en keyboard in de rockband Circus Paranoia, striptekenen
Krijgt? Een vaasje en beeldje van Greet
Geeft? Een zelfgetekende strippagina

Je woont in een studentenhuis in Overhoeks... Waar kom je vandaan? 
Ik ben geboren in de Pijp, mijn ouders en mijn broertje wonen daar nog steeds. Via een vriend van me ben ik hier terecht gekomen. Hij kende de eigenaars van dit huis. We zitten hier tijdelijk, tot de zoon van die mensen op kamers gaat.

Klopt het dat veel Amsterdammers een vooroordeel hebben over Noord?
Het beeld dat veel mensen uit de Pijp hebben van Noord is niet heel positief. Dit stadsdeel lijkt een samenraapsel van totaal verschillende stukjes bebouwing. Oude dorpjes liggen tussen flats, sommige plekken zijn een beetje somber. Ik vind Mosveld niet erg gezellig. Laatst hoorde ik dat er iemand in elkaar was geslagen. Maar eigenlijk valt Noord me mee nu ik er woon. Bij het voetballen op het pleintje hierachter zie je veel spelende kinderen. Het is gezellig met het WK. Verder heb ik ook geen nare ervaringen met mensen. En steeds meer jongeren komen uit de stad naar bijvoorbeeld het NDSM-terrein en de Tolhuistuin als er festivals en optredens zijn. Het zijn onontdekte plekken en daarom juist leuk.

Wat geef je weg? 
Ik wilde eerst een cd weggeven van mijn rockband Circus Paranoia, maar die had ik hier niet meer liggen. In plaats daarvan geef ik een zelfgetekende en ingekleurde pagina uit het stripboek dat ik net afgemaakt heb en dat ik nu wil gaan laten drukken. Het verhaal is zo’n zestig pagina’s dik en gaat over Durexman, een held die de stad waarin hij woont beschermt. Hij vecht tegen spermacellen en ehm, zijn stad heet Clitoris City. Ik schaam me nu een beetje voor die namen. Ik ben aan die strip begonnen toen ik vijftien was, vond het toen grappig en wilde het gewoon wel afmaken omdat ik er zoveel energie in heb gestoken en die hele wereld bedacht heb. Ik vind het flauw tegenover mezelf om te moeilijk te doen over de humor die ik toen had. Maar ik hoop niet dat de buurvrouw die dit misschien krijgt erdoor beledigd is.

Is het je droom om striptekenaar te worden? 
Ik kan niet zo goed kiezen, er zijn veel dingen die ik leuk vind. Vroeger wilde ik altijd wel iets kunstzinnigs doen. Ik las veel strips en schreef ook veel verhalen. Ik ben Nederlands gaan studeren omdat me dat gewoon leuk leek. Maar ik ben nu ook heel veel met muziek bezig. Ik weet het gewoon nog niet helemaal. Misschien doe ik wel te veel dingen en moet ik kiezen, maar wat...

Is er een speciale reden dat je dít aan je buren wilt geven?
Het zegt wel iets over mij, over wat ik grappig vind. Het leek me gewoon persoonlijker om iets te geven dat ik zelf heb gemaakt, aan mijn buurtgenoten.

Greet geeft

“Je zet er toch wel bij dat ik dit beeldje wálgelijk vind?” 

Wie? Greet (69)
Woont? Silenestraat, Van der Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? Het huis soppen, met de honden wandelen, lezen – “dat vind ik verrukkelijk!” – koffieleuten
Krijgt? Wierrook uit India van Pascal
Geeft? Een vaasje en beeldje uit Portugal

Woon je al lang in Noord? 
Meid, al bijna mijn hele leven! Toen ik een paar jaar was zijn mijn ouders van Bakkum naar Halfweg gevlucht, in de oorlog. Ze hebben alles moeten achterlaten, de banketbakkerij van mijn vader, het pension van mijn moeder. We hebben een half jaar bij de ouders van mijn vader gewoond, maar twee kapiteins op één schip, dat ging natuurlijk niet. Dus toen mijn vader zetbaas bij de banketbakker op het Mosplein kon worden, zijn we hier terecht gekomen. Nieuwendijk, Hagendoorn, de Banne, ik heb het allemaal opgebouwd zien worden. Op de plek van het zwembad had je vroeger boer Kip met zijn boerderijtje.

Noord is ‘hip’ en verandert. Fijn of niet?
Ach, wat kan mij dat nou schelen, mensen willen wonen, zo gaat dat. Die yuppen mogen trouwens wel blij zijn dat ze hier mogen wonen, want ze hebben ons nooit zien zitten, maar nu is Noord ineens ‘in’! Toch wel heel grappig. Maar iedereen moet het zelf weten, als ze maar normaal zijn. Meer koophuizen is wel goed, daar wordt de buurt netter van. Maar of mijn nieuwe buren nou groen, paars of geel zijn, dat interesseert me voor geen meter.

Eerst wilde je een engeltje uit je verzameling weggeven, of je lievelingsboek Kirstin Lavransdochter... Wat is het geworden?
Nee, die engeltjes en dat boek die zijn me dierbaar, die krijg je niet hoor, voor geen duizend gulden. Ik geef een vaasje en een beeldje dat ik járen geleden in Portugal van een oude vrouw heb gekregen. Ik vind ze allebei wálgelijk, zó lelijk, maar ik heb ze toch nooit kunnen wegdoen. Ik vond het zo prachtig dat die oude moeder van mijn Portugese vrienden dit voor me gekocht heeft. Ze had geen cent, en tóch wilde ze me wat geven! Dat is toch prachtig? Maar ik vind ze walgelijk! Nu ben ik er eindelijk van af.

Maar je hebt ze tóch twintig jaar bewaard... Zeggen die beeldjes iets over jou? 
Nee, helemaal niks. Ja, dat ik niet van kitsch houd, dat zegt het wel. En we gingen jarenlang naar dezelfde camping in Noord-Portugal, mijn man en ik, toen hij nog leefde. Wij lullen met iedereen, dus zo hebben we die familie leren kennen. Ik schrijf ze nog steeds regelmatig postkaarten. Maar ze schrijven nooit terug, dat zouden ze nooit doen. Goh, ik zou er wel weer eens heen willen, naar Portugal, zodra het kan. Je zet er wel bij dat ik het beeldje walgelijk vind, toch? Anders denken mensen nog dat ik dit mooi vind. Ik ben benieuwd waar het terecht komt.

We hebben al een afspraak met de volgende kandidaat. Een student, een jongen...
Oh god, arme jongen! Misschien laat hij dat parelmoeren vaasje wel van schrik uit zijn handen vallen! Oh jee, wat zielig voor zo’n jongen. Hier, doe dit boek ‘Warlord’ er dan bij, ter compensatie, dat vindt hij misschien wel leuk...

Pascal geeft

“Geuren kunnen je terugbrengen naar een bepaalde plek, ver weg” 

Wie? Pascal (36)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Geeft als consultant advies aan bedrijven over klantcontacten: “Ik vind de afwisseling leuk en heb iets met contacten leggen”
Krijgt? Een zelfgemaakte armband van Frouwkje
Geeft? Wierrook uit India

Waarom ben je van Bos en Lommer naar Overhoeks verhuisd?
Na acht jaar in Amsterdam-West was het tijd voor een volgende stap. Voor mijn vrouw en ik was het echt een droom om hier te komen wonen, de waterkant van het IJ trok ons heel erg aan. En we hebben twee keer zo veel ruimte nu. Het voelt als de hoofdprijs.

Heb je iets speciaals met het stadsdeel?
Ik kwam hier al best regelmatig voordat ik hier woonde. Vanaf West ben je zo met het pontje bij de IJkantine op de NDSM-werf. Daar heb je natuurlijk al jaren festivals, waar we ook wel eens heen gingen. Het leuke aan Noord vind ik het vrije, het creatieve, de diversiteit aan mensen. Ook valt het me op dat je op de pont heel snel een praatje met mensen maakt. Ik heb het idee dat Noorderling en mondiger zijn, ook de oudere mensen.

Wat geef je weg?
Een kistje waar je wierook in kunt afsteken, samen met wierookstokjes. Beide heb ik in India gekocht, op de eerste grote reis die mijn vrouw en ik gemaakt hebben samen, na ons afstuderen in Maastricht. We zijn acht weken door het zuiden getrokken met het openbaar vervoer, door allerlei landschappen, waar we veel mensen hebben ontmoet. Ik weet nog goed hoe overweldigend het was om daar aan te komen. Eerst valt de klamme warme lucht over je heen, vervolgens ruik je allerlei vreemde geuren. Het stinkt vaak enorm in India, alle geuren zijn er uitvergroot. Hier in Nederland ruik je nog wel eens een vuilnisbak, maar dat is niets vergeleken bij daar. Ook wierrook ruik je er overal. Ze gebruiken het daar heel veel, vanwege de religie, maar ook om stank te verdrijven.

Een herinnering in de vorm van een geur... 
Ja, geuren kunnen je terugbrengen naar een bepaalde plek, ver weg, lang geleden. Dit kistje heb ik alweer elf jaar, maar ik denk nog steeds gelijk aan die eerste reis met mijn vrouw naar India als ik de wierrook ruik.

Waarom wil je het eigenlijk weggeven?
Ach, we hebben wel meer tastbare herinneringen, ik kan het missen. Ik hoop dat de ontvanger er plezier aan beleeft, om iets te ruiken waar een verhaal achter steekt. Misschien inspireert het een ander wel om ook te gaan reizen. Ik kan dat van harte aanbevelen. Je leert mensen kennen die in totaal andere leefomstandigheden ook gelukkig zijn. Ik heb erdoor geleerd minder snel op mijn vooroordelen af te gaan. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Ik hoop trouwens dat mensen die nog vooroordelen hebben over Noord, eens het pontje pakken en met iemand een praatje aanknopen. Dan kunnen ze zien en horen hoe mooi het het is om hier te wonen.

Frouwkje geeft

“Het strand inspireerde me om met visdraad, kralen en schelpjes armbanden en kettingen te breien”

Wie? Frouwkje (30)
Woont? Kromme Distelstraat, Disteldorp
Dagelijkse bezigheid? Kunstprojecten, sieraden maken, in de horeca werken, lezen, wandelen in het park met hond Joris: “daarbij ontmoet ik trouwens heel veel mensen uit Noord”
Krijgt? Een boekje van Hubert
Geeft? Een zelfgemaakte armband

Wat bracht je naar Noord?
Hiervoor heb ik met mijn voormalige vriend op de Wallen gewoond, in een superleuk huisje, maar wel in het drukste deel van de stad. Toen we daar genoeg van kregen, zagen we op een avond op Markplaats.nl dat er een ‘pittoresk huisje in Disteldorp, Noord’ te huur stond. Het zag er zo mooi uit, we dachten gelijk: dit is het, zó willen we wonen. Klein, oer-Hollands, met tuin. We waren wel nieuwsgierig naar ‘de overkant’ van het IJ. In de Marktplaats-advertentie stond heel terecht: elke keer dat je met de pont de drukke stad verlaat, voelt het alsof je op vakantie gaat. Gelukkig hebben we het huisje gekregen, en inmiddels huur ik ook een tijdelijk atelier van Ymere in een woning aan de Distelweg. Ik zoek trouwens nog een huisje voor mezelf in het stadsdeel. Ik wil hier voorlopig niet meer weg!

Wat doe je eigenlijk met het atelier?
Ik ben hier bezig met het uitdenken en opzetten van kunstprojecten, waarbij ik vooral werk met fotografie en video. Daarnaast ontwikkel ik een sieradenlijn en staan al mijn dierbare bezittingen hier: kunstboeken, mijn archieven. Hier voel ik me echt het meest thuis.

Wat geef je weg?
Een armband die ik zelf gemaakt heb en die ik veel gedragen heb. Het is het allereerste sieraad uit de collectie KnitBySmit waar ik nu aan werk, een lijn die ik bedacht heb toen ik een tijd op Curacao verbleef. Op het strand zag ik daar aangespoeld visdraad en visnetten, waar van alles in bleef hangen. Dat inspireerde me om met visdraad, kralen, steentjes en schelpjes allerlei armbanden en kettingen te gaan breien.

Wat zegt dit ding over jou?
Dat ik creatief ben. En de sieraden staan voor mij wel symbool voor het verbinden van verhalen. De steentjes en kraaltjes die ik gebruik komen overal vandaan, alles heeft voor mij een betekenis. Ik vind het mooi om dat door te geven. Verder zegt het natuurlijk iets over mijn smaak. Ik houd van sieraden, daarmee maak ik een vrouw van mezelf. Niet met make-up, maar met bijzondere kleding, waar een sieraad echt iets aan toe kan voegen. Ik vind het mooie van deze techniek dat ik er speelse en luchtige sieraden van kan maken, die je op verschillende manieren kunt dragen. Ik wil mensen uitdagen om zelf ook meer hun fantasie te gebruiken.

Is er een speciale reden dat je het aan een buurman of -vrouw geeft?
In het begin werd er door sommige mensen wel een beetje achterdochtig gereageerd op mij als kunstenaar. Ik was een van de eerste kunstenaars die een goedkoop atelier van Ymere huurt. Het is denk ik goed om te laten zien wat ik doe. Ik wil zelf mijn buren ook graag leren kennen. Het is fijn als je weet wie er naast je woont of werkt.

Hubert geeft

“Ik hoop dat mensen die het lezen zich gesteund voelen”

Wie? Hubert (58)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Twee keer per week oppassen op de kleinkinderen, drie atletiektrainingen geven, werken als bestuurslid van Stichting Cultuur aan het IJ, weer meer lezen dan vroeger: “Ik heb het bijna drukker dan toen ik nog werkte”
Krijgt? Een 62 jaar oud koekblik van Eddy
Geeft? Een zelfgeschreven boekje

Wat bracht je naar Noord?
Ik kwam uit Lisse in de bollenstreek naar Amsterdam om te studeren, toen ik 18 was. Maar ik ben eigenlijk een dorpsjongen gebleven en heb Noord altijd het leukste stadsdeel gevonden: de korte lijntjes, het persoonlijke. Je pakt de racefiets en bent buiten. Ruim twintig jaar geleden kwam ik hier, ik heb het grootste deel van de tijd aan de Nieuwendammerdijk gewoond. Dat was echt een wereldje op zich. Pas toen ik directeur van het Bredero College werd, ben ik ’s zondags ‘sociale excursies’ met de fiets door heel Noord gaan maken, om het stadsdeel beter te leren kennen. Toen begreep ik pas echt hoe het in elkaar zit.

En, hoe zit het in elkaar?
Ik heb de verschillende wijken leren kennen, bedoel ik. Van mijn tijd als directeur weet ik dat het altijd een arbeidersstadsdeel was, en daarvoor een plek voor mensen die niet deugden. Nu is het nog steeds het stadsdeel met de laagste CITO-score van Amsterdam. De armoe is groot.

Je wist binnen een seconden wat je aan je buren wilt geven, vertel...
Ja: een afscheidsboekje ‘Schakenbos op school’ dat ik gemaakt heb over de vijf jaar dat ik directeur was van het Bredero College. Er staan foto’s en interviews met leerlingen in, en columns die ik geschreven heb over het onderwijs en over de buurt. Ik voel me erg verbonden met Noord en ben heel actief in het stadsdeel.

Wat zegt het boekje over jou?
Toen ik na onder meer een baan als directeur van de School voor Journalistiek in Utrecht hier ging werken op een middelbare school, vonden sommige mensen dat een vreemde stap. Maar ik zei – en dat vind ik nog steeds – als het lukt om van een middelbare school een veilige omgeving te maken, een plek die verbonden is met de buurt, waar kinderen zich thuis voelen, dan hoef je niet te twijfelen over het nut van je werk.

Waarom geef je het boekje aan een buurtbewoner?
Ik hoop dat mensen die het lezen zich gesteund voelen. Toen ik die columns aanvankelijk voor het Noord-Amsterdams Nieuwsblad schreef, heb ik me verbaasd over de hoeveelheid mensen die huis-aan-huisbladen lezen. Ik kreeg heel veel reacties. Eén column ging over dat ik het onterecht vind dat het VMBO zo’n slecht imago heeft. Een man schreef me gelijk dat hij het fijn vond dat ik in voor ‘zijn’ mensen opkwam. Hij had na de ambachtsschool zijn hele leven hard gewerkt, en daar nooit spijt van gekregen. Het opleidingsniveau in deze buurt mag dan misschien het laagste in Amsterdam zijn, ik zie hier in Noord heel veel mensen die een passie hebben, die iets moois van hun leven willen maken. Daar gaat het om.

Eddy geeft

“Als mijn moeder het leuk had gevonden, had ik het niet weggedaan, maar ja, zij vond ‘m ook niet mooi”

Wie? Eddy (77)
Woont? Lange Distelstraat, Disteldorp
Dagelijkse bezigheid? Door zijn hieloperatie heeft hij een achterstand opgelopen bij het opruimen en verplaatsen van dingen in huis: “daar ben ik niet in drie dagen mee klaar”
Krijgt? Een tasje van Marloes (“Ik heb nog wel een buurmeisje die ik er blij mee kan maken”)
Geeft? Een 62 jaar oud koekblikje

Je woont al bijna je hele leven in Noord...
Als jochie woonde ik in het dorp Halfweg. Mijn vader moest elke dag met de Haarlemse ‘Kikker’ naar zijn werk, een prachtige tram was dat, maar de verbinding was slecht. Toen ik vijf was kreeg pa van de rederij een huis toegewezen op de Oude Laanweg in Noord. Die statige herenhuizen zijn nu helemaal weg, vijftig jaar terug afgebroken. Later was ik veel weg als zeeman met de wilde vaart op zee. Ik woonde jarenlang bij mijn moeder aan de Distelweg, toen twaalf jaar in Hamburg, en nu alweer zesentwintig jaar in Disteldorp.

En, was vroeger alles beter?
Ja. De sfeer, de gezelligheid, Noord is veranderd. Al in de oorlog was het een slechte tijd, maar vooral erna is de sfeer waardelozer geworden. Vroeger was het gemoedelijker, iedereen kende elkaar. De Van der Pekstraat was een prachtige winkelstraat. Met De Gruyter, Van Haren, Van Amerongen, Simon de Wit, en je had de groentezaak Timmermans. Heel gezellig. Soms vraag ik me wel eens af, waarom verandert de mensheid?

Je hebt je tuin vol spullen staan... Wat geef je weg?
Een blikkie. Ik heb er zelf niks mee, maar misschien heeft een ander er nog wat aan. Ik ga niets weggeven dat me dierbaar is, zoals mijn moeders theekastje. Daar hebben ze me 300 gulden voor geboden, maar ik zeg: helemaal niet. Al zou ik geen snee brood meer te eten hebben, dan nog niet. Dat heeft mijn moeder zitten poetsen, elke dag, daar ben ik aan gehecht. Maar als iemand iets leuk vindt en ik geef er niets om, dan kunnen ze het zo meenemen.

Het blikje is nogal verroest, antiek soms?
Het deksel zit muurvast... Ik kan er wel even op gaan staan, dan wrik ik ‘m los, haha! Het is ook al zestig jaar oud. Als mijn moeder het leuk had gevonden, ja, dan had ik het niet weggedaan, maar zij vond ‘m ook niet mooi. Ze heeft het in ’48 gekocht bij Jantje Van Alles op het Mosplein, waar nu de pizzeria zit. Je kon daar alles kopen. Garen, band, een fluitketel, alles voor in huis.

Wat zegt dit blikje over jou?
Ik vind ‘m óók niet mooi. Ik mocht er nooit aankomen. Hij ging alleen open als mijn moeders zus kwam of een buurvrouw voor een bakkie thee of koffie. Er zaten speculaasies of biskwietjes in. Nee, ik bemoeide me er geen cent mee als mijn moeder en die vrouwen zaten te keuvelen. Vanaf dat mijn moeder ‘m wegdeed heeft dit trommeltje altijd in mijn huis gelegen, maar op een gegeven moment werd het me teveel. Toen heb ik ‘m buitenboord gezet, ik dacht: dat is voor schroefjes of iets dergelijks. Zet maar in de tuin die handel.

Heb je nog een boodschap voor je buren?
Haha! Ze zijn oud en wijs genoeg. Ze moeten het leven maar bestieren! Je woont ergens en het went vanzelf.

Marloes geeft

“Dit tasje heeft alle verhuizingen overleefd”

Wie? Marloes (54)
Woont? Bundlaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Nederlandse les geven aan buitenlanders, verder even geen hobby’s, want “al een half jaar bezig met de verhuizing”
Krijgt? Een courgette van Like
Geeft? Een tasje

Wat bracht je naar Noord?
Ik kwam veertien jaar geleden met mijn kinderen en man naar Amsterdam, we zochten met spoed een woning en dachten aan de Rivierenbuurt. Maar dat bleek niet realistisch. Uiteindelijk moesten we kiezen tussen Zuidoost of Noord. Mij sprak Noord meer aan. Ik vond het pontje gelijk heel leuk, net als de oude delen van het stadsdeel, zoals de huisjes aan de Nieuwendammerdijk. Ik heb altijd gezegd: ik ga nooit in Amsterdam wonen en ook nooit op een flat. Laat dat nu precies zijn wat ik ben gaan doen, haha!

Ben je verslingerd aan het stadsdeel?
Ik heb lang aan het Buikslotermeerplein gewoond, maar de laatste jaren verloederde de flat waar we zaten. Toen scholieren op een gegeven moment kippenbotjes door mijn brievenbus gooiden dacht ik: ik hóef hier niet te blijven. Toevallig werden toen net de sociale huurwoningen hier in Overhoeks aangeboden. Dit was echt een plek waar ik gelijk wilde wonen. Ik was nummer zoveel op de wachtlijst, maar heb het nog gekregen ook! Dit is de eerste keer dat ik ergens heen ben verhuisd, met het voornemen om te blíjven.

Wat geef je weg?
Een tasje dat ik heb gekregen als juf van een Ghanees meisje hier in Noord. Met sommige kinderen heb je direct meer dan met andere. Dit was een heel explosief kind, dat je af en toe ineens om de hals kon vliegen. Op een gegeven moment kreeg ze een broertje en ging ze ook nog verhuizen. Het was een hele heftige tijd voor haar. Toen ze mijn school verliet, kreeg ik dit tasje als bedankje van haar moeder. Ik heb het al twaalf jaar. Ik gooi altijd dingen weg bij verhuizingen, maar dit heb ik keer op keer meegenomen.

Wat zegt dit tasje over jou?
Dit tasje staat symbool voor wat ik nu doe. Ik heb ooit de lerarenopleiding gevolgd, maar heb daar jarenlang niets mee gedaan. Tot ik hier in Noord kwam. Ik wilde mijn kinderen naar de Montessorischool laten gaan, maar er was hier in Noord veel mis met die school. Toen ik kwam praten op de school bleek dat ze met een schrijnend lerarentekort zaten. Ze vroegen me als invaldocent, maar ik had al gauw een eigen klas. Uiteindelijk is het een hele leuke school geworden, haha, en niet alleen door mij, hoor! Door vrouwen als de moeder van dat Ghanese meisje – iemand die echt wat wilde maken van haar leven hier in Nederland – ben ik op het idee gekomen om taalonderwijs aan volwassenen te gaan geven.

Heb je nog een boodschap voor je buren?
Ik hoop dat dit een prettige, leefbare buurt wordt, waar buren zorgen voor elkaar en voor hun omgeving. Waar mensen elkaar ruimte geven, en waar iedereen zich veilig voelt.

Like geeft

“Mijn vriend is in courgettestaking gegaan”

Wie? Like (30)
Woont? Magnoliastraat, Van der Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? schrijft proefschrift over de evolutie van eiwitnetwerken, is een dag per week thuis bij zoontje Oscar (9 maanden), werkt in de moestuin, had ook veel andere hobby’s, zoals duiken en vinzwemmen, maar ‘is nu te druk’
Krijgt? Een snoeppot van Irmgard en een schelp van Eliante (“wat mooi!”)
Geeft? Een zelfgekweekte courgette

Wat bracht je naar Noord?
We wilden van Utrecht terug naar Amsterdam. Noord was een van de weinige plekken waar een we een ruime woning konden huren, en mijn vriend heeft ook wel iets met Noord. Zijn familie had een aantal scheepswerven hier, en een hele grote villa aan de Nieuwendammerdijk. Wel grappig: ik kom uit een hele arme familie in Oost-Groningen. Als we in de middeleeuwen hadden geleefd, had mijn vriend zijn paard waarschijnlijk op me laten poepen. We hebben al vanaf mijn zestiende een relatie met elkaar, dus ik was hier ook al vaker geweest. Dan pakten we het pontje achter het station en gingen we een takkeneind wandelen door Noord, helemaal naar Durgerdam, via Schellingwoude.

Wat geef je weg?
Een courgette, met liefde gekweekt, uit mijn moestuin aan de Bongerd. Dit is mijn tweede moestuin en ik leer steeds meer. Hoewel mijn Marokkaanse buurmannen soms nog hoofdschuddend naar me staan te kijken, haha! Zij hebben me geleerd om een soort dammetje om je courgetteplant te maken, waardoor je ze heel effectief water kunt geven. Dat resulteerde in een soort courgettetsunami in mijn tuin. Mijn vriend is in courgettestaking gegaan, hij kan ze niet meer zien. Ik deel ze uit aan iedereen, aan mijn buurvrouwen bijvoorbeeld, als ze met de katten langswandelen.

Je geeft groenvoer, wat zegt dat over jou?
Ik ben vegetariër, al sinds mijn veertiende. En ik wilde altijd al een moestuin, om groentes te leren kweken. Ook om aan mijn zoontje te laten zien hoe een plant eruit ziet en hoe hij groeit. Weten hoe je je eigen groenten kweekt vind ik toch een van de basisvaardigheden, net als zwemmen, rennen en fietsen. Dat je voor jezelf kunt zorgen, mocht de maatschappij instorten. En natuurlijk is het milieuvriendelijker om met de fiets groenten uit je moestuin te halen, dan met een vrachtauto uit Italië, zoals supermarkten doen.

Wat vind je het fijnst aan je moestuin?
Lekker buiten zijn, ook als het regent. En het is een mooi gevoel om een paar uur hard te werken, je om te draaien en het resultaat te zien. Of dat je terug komt na een paar dagen en dat je ziet hoeveel courgettes je ineens hebt. Mijn werk als onderzoeker aan de universiteit is heel abstract, wetenschappers zien vaak niet echt concrete resultaten.

Tot slot, heb je nog een wens voor je buren?
Mijn wens is dat ze het een beetje netjes houden. Er wonen hier prima mensen, maar er wordt wel overal afval neergeflikkerd. Wat dat betreft is het nogal verpauperd, deze wijk. En ik zou willen dat er meer voorzieningen komen, winkels waar je lekker eten kunt kopen, ook voor vegetariërs.

Elejante geeft

“Als kind lag ik soms heel lang op bed met die schelp aan mijn oor”

Wie? Elejante (25)
Woont? Ranonkelkade, Van der Pekbuurt
Dagelijkse bezigheid? veel aan het moederen (heeft 2 jongens, zwanger van de 3e), bezig met afronden studie Pedagogiek, schrijven over vrouwenkwesties
Krijgt? Een ingelijstje foto van Tryntsje
Geeft? Een schelp

Wat bracht je naar Noord?
Eerlijk gezegd moest ik wel. Ik had een indicatie voor een woning en dit huis vond ik mooier dan alles wat ik daarvoor bezichtigd had. Maar ik moest wel heel erg wennen aan Noord. Ik ben opgegroeid in Zuidoost en woonde daar prima. De natuur is daar overal dichtbij. Ik houd heel erg van buiten zijn.

En nu? Voel je je inmiddels thuis?
Ik wil eigenlijk weer naar Zuidoost of naar Almere. Maar het is wel fijn dat Noord rustig is en dichtbij het centrum. En ik woon naast prima mensen. Als jullie spullen willen ruilen moeten jullie trouwens bij mijn buurman zijn, die heeft de raarste dingen. Op zijn schuur staat een enorme teddybeer, in zijn tuin een maffe stoel, en laatst had hij een lantaarnpaal van straat gehaald en in zijn tuin opgetuigd met allemaal planten. ‘Dag buurvrouw, hoe vind je m’n nieuwe boom?’, vroeg hij, haha! Hij speelt ook vaak gitaar in de tuin en kan mooi zingen.

Wat geef je weg?
Een schelp, die ik heb gevonden toen ik zes jaar was. Toen ik klein was gingen we elk jaar op vakantie naar Joegoslavië. We gingen naar een best grauw stadje, met een grauw strand, maar ik verzamelde er de mooiste schelpen. Een aantal heb ik heel lang bewaard, waaronder deze. Eenmaal weer thuis lag ik als kind soms heel lang op bed met die schelp aan mijn oor, omdat je de zee erin kunt horen ruisen. Dan keek ik alweer uit naar de volgende vakantie.

Wat dacht je als je naar die schelp luisterde?
Deze schelp betekent vrijheid voor mij, en ruimte. De zee is zo ruimtelijk. Als ik als kind naar de zee in de schelp luisterde, ging ik daarover fantaseren. Dat was heel rustgevend.

Waarom wil je hem eigenlijk weggeven? Hij is al zo vaak meeverhuisd, je hebt er zo veel herinneringen aan...
Ik heb hem niet meer nodig, ik heb nu andere manieren om tot rust te komen. Soms steek ik wierook aan, adem ik even diep in en uit, een soort mediteren. Toevallig keek ik een paar weken geleden naar deze schelp en dacht ik: ik besteed er helemaal geen aandacht meer aan. Maar het is ook zonde om hem weg te gooien, dus ik ben blij dat ik het nu aan een buurvrouw of -man kan geven, die er misschien wel plezier aan beleeft.

Tot slot, heb je nog een wens voor je buren?
Mijn slogan is ‘je bent zo vrij als je wilt zijn’. Je kunt jezelf wel opsluiten in je hoofd en je heel beperkt voelen, maar als je beseft dat je vrij bent om te doen wat je wilt, dan ís dat ook echt zo.